Giriş yolu gözükse bile ne var içeride korkusu yaşamaktaydım Bir adım atıp cesaretimi toplayıp karanlığa doğru yürüdüm .Karanlığa gözüm alıştı bende ilerlemeye başladım.Mağaranın bir kenarında bir mum gördüm elime aldım ama yakmak için ateş lazımdı tek başına mum ne işe yarardı .Ümidimi yitirmemek için telkinde bulunmam lazımdı nede olsa bir kez adım atmıştım mağaraya, dışarıya geri dönüş yoktu.Elimde mumla kala kaldım .Dualarım bu mumu yakacak ateş bulmaktı.Duam kabul edildi ve ateşi bana biri uzattı.
Mumumu yaktım ve artık etrafı görmeye başladım.Hızla ilerlemek istiyordum ama hangi yöne gideceğimi bilmiyordum .Bir sürü yollar vardı.Bu arada mum eriyip biterse,rüzgar esip ateşim sönerse diye endişe içerisindeydim .Karanlık da mağaranın ortasında kalırsam ya buradan çıkamazsam endişe endişe.Ne kadar mızmızsın dedim kendi kendime yürümeye devam et dedi iç sesim Yaptığım şey hayatta kalıcı bir bağlantı olacaktı.Diğer mumların yolda olduğunu nereden bilebilirdim.Artık mağara iyice aydınlandı ve ortalık ışıl ışıldı meğerse mağara dediğim yer bir başka dünyaymış.Ben çok zaman harcamışım mağaranın başında gidemem yapamam diye karanlığa bakmışım boşu boşuna.
Mağaranın içindeki dünya çok güzelmiş artık çıkmak istemediğimi içimden geçirdiğim de, bir çok insan mum ışığıyla yol kenarlarında aydınlatmak amacıyla beklediklerini gördüm -yalnız değilim diye haykırdım.Burası çok renkli ümit dolu dünya dostlar paylaşımlar çığ gibi büyümekteydiler.Korkularımın yerini artık mum tutan izleyenlerimin çoğalmasıyla dolup taşmaktaydık. Bana ışıklı mum uzatan izleyenlerim le artık bu aydınlanmış mağaranın içerisinde çoğalarak yürümekteyiz.
Nereye gittiğimizi biliyor ve mum isteyen dostlara mum ve ışık veriyoruz.
